Een avontuurlijk begin en veel blije mensen!

Hallo Allemaal!
Na een hectische begin is hier dan mijn eerste reis/stageverslag. Het begon allemaal vrij rustig, ik had een prima vlucht en kwam zonder vertraging aan om 5 uur 's nachts. Ik werd opgepikt door een taxi van het bedrijf en netjes naar het studentenhuis gebracht, prima geregeld!
De dag erna was echter wat avontuurlijker... Toen ik wakker werd tegen 12 uur, was iedereen weg. Naja, toch maar naar buiten dacht ik, maar dat bleek moeilijker dan gedacht. De sleutel van de deur werkte niet van binnenuit dus ik zat ingesloten zonder eten, drinken en met een telefoon die niet werkte..! Ik besloot op goed geluk 'help' en 'hallo' te roepen en al snel kwam de buurman om mij te bevrijden. Deze vertelde me ook dat alle anderen inderdaad weg waren.. Omdat ik toch wat moest, besloot ik dan maar alleen er op uit te gaan. Ik had geen idee waar ik was omdat ik in het pikdonker aan was gekomen, maar besloot gewoon te gaan lopen. Na een tijdje kwam er een bodaboda-brommertje op mij af en vroeg waar ik heen ging. Ik besloot hem te vertrouwen en hem te zeggen dat ik moest pinnen, een simkaart wilde kopen en eten, daarnaast had ik nu alleen dollars op zak. Achteraf hoorde ik dat deze actie best riskant was, maar ik had geluk en het ging goed! De bodaboda hielp me goed en bracht me nadien veilig terug thuis. Toen ik dit geregeld had voelde ik me iets beter en belde een Nederlandse vrouw op die in Kampala woonde en waar ik het nummer van had. Ik vroeg of ik die avond bij haar terecht kon en dat mocht. Dit was echt even een verademing, want ze bleek in een soort Nederlands-studentenhuis te wonen en zo kon ik die avond heerlijk even bijkomen.
De volgende dag was de studente van IITA die mij rond zou leiden er wel en ze liet me wat locale dingen zien zoals (super)marktjes, een pinautomaat, een lokaal restaurantje dat best prima eten had en de weg naar het bureau (IITA). Dit was heel fijn, want zo kreeg ik iets meer een beeld van waar ik was beland en die avond ging ik meteen bij het aangewezen restaurantje eten!
De volgende dag was mijn eerste stage-dag. Het begon lekker rustig met wat uitleg, een rondleiding en een stapeltje leeswerk. Het office bleek een soort ruimte waar iedereen gewoon kon werken via z’n laptop met maar enkele kantoortjes. Totaal anders dan ik had verwacht, maar prima, het werkte.
De dag erna had ik meteen een eerste bijeenkomst van mijn project bij een lokale overheid. Ik verbaasde me nog over alles en keek eerst wat toe. Ik moest me nog erg concentreren op het Engels van de mensen hier. Aan het einde van de meeting vroeg de voorzitter mij om hen voor te gaan in gebed!! Dikke shock voor een paar seconden, maar toen dacht ik oke, gaan we doen, leuk! En het ging! Volgens mij had ik zelfs een best goed gebedje klaar want ik kreeg veel blijverraste gezichten  De dagen erna had ik soms meetings en soms meer voor mezelf werken in het office. Ik merkte al snel dat eigenlijk niemand hier op mijn werkgebied bezig is, dus dat ik veel vrijheid heb om zelf uit te vinden hoe en wat. Dit voelt nu nog erg onwennig, alsof ik zelf het wiel moet uitvinden en zij het niet eens weten hoe! Ik ben zodoende maar vooral proberen te netwerken met iedereen die mogelijk interessant is 
De tweede week bleef dit ‘ongerichte’ gevoel een beetje, maar tijd voor netwerken had ik niet meer. We gingen namelijk interviews afnemen bij farmers in de omgeving en ik was vaak van ‘s ochtends vroeg tot na 18uur weg. Tijdens de meetings was ik vooral lichaamstaal en de hele gebeurtenis aan het observeren e.d. en tegelijkertijd was ik zelf met mijn blanke huid ook een bezienswaardigheid voor de mensen daar. Deze week was leuk en vermoeiend, maar ik hoop dat ik snel meer focus en/of ondersteuning krijg!
Verder is het leven in Kampala erg warm, druk, chaotisch, contrastrijk en onverwacht. Ik had de eerste week bijna elke dag een nieuwe ‘challenge’; eenzaamheid, gevaarlijk verkeer, allerlei mankementen aan het huis, mijn pinpas die niet werkte (de dag erna wel gelukkig), kakkerlakken in mijn huis en op mijn klamboe midden in de nacht, een kleine overstroming in mijn kamer en geen stroom. Naja, het leven in Afrika zullen we maar zeggen. Tot nu toe gaat het verder best goed, ik doe alles stapje bij stapje, maar zo kom ik er wel!
In het weekend waren er meer studenten gekomen en met z’n allen (nu 6 in totaal) gingen we de stad in, lekker lunchen, wat rondkijken op een bizarre markt die heel compact opgezet was en overdekt, met smalle modderige paatjes ertussen en allemaal mensen die je aanraken en vragen ‘How are you?’. En waar op een bepaalt moment het zo modderig werd dat toen ik naar beneden keek ik zag dat ik over een berg vertrapte oude tassen liep die als stapstenen door een moeras leken te fungeren, bizar!! De terugweg crosste we op 5 motortjes tussen de files door terug.
De tweede week stage bezochten we een aantal farmers voor interviews. Ik hield me vooral bezig met observeren van lichaamstaal en wat ik zag gebeuren. Verder was ikzelf ook een bezienswaardigheid voor de mensen daar door mijn blanke huid. Hahah ook heb ik het idee dat ik meer opgenomen wordt in de groep die ik moet bestuderen en waar ik mee werk, dat is leuk, en zo kan ik ze ook allerlei dingen vragen!
Nou, veel beleeft dus en hard aan het werk, al is het zonder echt concreet doel nog.. Naja, de ervaring nemen ze me niet meer af en de vrolijkheid en vriendelijkheid van de mensen hier is ook geweldig! Ik ben benieuwd wat komen gaat!
Liefs Dieuwke