Einde van de 'radio-stilte' die stage heet... ;-)

Hallo Allemaal,

Na ruim anderhalve maand niets te hebben laten horen, is hier dan eindelijk weer een volgend blog. En ja, ook meteen de laatste vanuit Uganda want mijn stage die de laatste tijd even al mijn aandacht opeiste zit er nu helemaal op! Ik ben nu precies 1 week klaar met het werk, heb 2 dagen geleden mijn conceptverslag ingeleverd en net een bus naar Arusha geboekt voor aankomende maandag. Oftewel, 'dag dag prachtig, vruchtbaar, warm, chaotisch, intens, vrolijk en onvoorspelbaar Oeganda, en hello: TANZANIA, here I come!'

De afgelopen tijd was de stage dus intensief, hartverwarmend en ik voelde me steeds meer op mijn plek in het team en had ook het gevoel iets bij te kunnen dragen aan wat hier gaande was. Tijdens de een-na-laatste week was ik zelfs in mn uppie hier de boel aan het regelen/voorbereiden voor mijn team. Gedurende deze laatste anderhalve maand heb ik ook 9 mensen geinterviewd voor ongeveer een uur p.p. wat interessante informatie en persoonlijkere contacten opleverde. Ook ben ik nog meerdere malen naar Kiboga/Kyankwanzi gereden (de drie uur durende trip waar ik in mijn vorige blog zo van onder de indruk was) Dit gaf wederom de mogelijkheid om iets van het uitgerekte en bergachtige landschap te bewonderen, net als de eeuwige hobbelwegen die vanuit een Nederlands perspectief dus niet onder de categorie 'begaanbare weg' vallen. Maar ja, wat gaat dat gaat, dus zolang de auto niet vastliep in een modderplas o.i.d. was de weg een weg te noemen. Gedurende deze tripjes liet ik ook mijn westerse eet-gewoonten maar even achterwegen: Chapati, of rijst met bonen, samosa (een soort gefrituurd driehoekig loempia'tje), porride (een soort drinkbare maismeel pap met suiker), hele trossen bananen en een veelheid aan geroosterde mais; ik heb het allemaal gegeten gedurende die tripjes. Hahaha En als ik om me heen keer, of het nu ochtend, middag of avond was, dat maakte men hier niet uit. Je eet/of je eet niet, afhankelijk wat de pot schaft. Al is het een vol en dampend bord aardappel, rijst, casava, matoke, bonen EN vlees om 8:00 's ochtends, of enkel een oud cake'je van de dag ervoor. Het kan hier allemaal.

Naast mijn stage ben ik in de afgelopen tijd ook nog naar Jinja geweest, om samen met Lisa te kayakken op de Nile. Dit was een groot succes en we zagen heel veel vogels en mooie natuur. De weg er naar toe was daarentegen iets minder voorspoedig: we namen een bus op de bonne vooi en moesten bijna 1,5-2 uur wachten voor deze vertrok (ondanks de beloofte dat we 'echt wel binnen 0,5 uur weg zouden zijn!'..!! grrrr..). Maar oke, na dit lange wachten gingen we dan eindelijk op pad! Helaas echter niet voor lang wat na 15 minuten schampte onze bus een auto en moesten we met bus en al naar het politie-bureau voor de aangiften, en vooral: WEER 1,5 uur wachten!!! Toen we na die tijd eindelijk wegreden, verliep de busrit redelijk snel, redelijk comfortabel en kwamen we veilig aan in Jinja. Onderweg keken we onze ogen uit naar de verkopers die bij elke stop met allerlei soorten vlees-spiesjes, bakbananen en drinken naar onze bus renden en elkaar weg duwden om maar bij de passagiers in de bus te kunnen en hun waar te verkopen. Bizar, grappig en triest tegelijk om te zien, maar ook zo begrijpelijk.. Aan wie moeten ze het anders verkopen?

Een ander weekend tripje wat Lisa en ik ondernamen was een bezoekje aan het museum en de Kasubi royal tombs. Een beetje cultuur kan ook geen kwaad, was ons idee, en dus gingen we een weekendje in Kampala zelf op stap. Het museum was best kaal opgezet en sommige bordjes gaven aan toch niet helemaal zeker te zijn wat of van wanneer het voorwerp wat tentoon gesteld werd was. Hihihi, tja, betere maar eerlijk zijn dan 'maar wat opschrijven' ;-)
De tombs, waren bijzonderder dan ik had verwacht. Het was een soort 'leven monument' in de zin dat dit het graf was van 4 koningen, maar dat om het (ondertussen afgebrande graf-gebouw) er allemaal huisjes waren gebouwd waar nazaten van de vrouwen van de overleden koningen woonden. Deze moesten voor de geesten van deze overleden koningen zorgen en woonden daarom naast hun graf. Het was zodoende een heel dorp geworden, met een kerkhof ernaast en velden om crops te verbouwen.

En ander uitje was ook heel 'into the culture', maar op een hele andere manier. Een van mijn collega's (Perez) is priester in zijn vrije tijd en ik had gevraagd of ik eens langs mocht komen in zijn kerk. Tot nu toe werd ik elke zondag hier wakker met gezang uit kerken, maar ik was er nog nooit binnen geweest. Tot zondag twee weken terug!
Samen met Lisa en Murat (de PhD student waar ik mee samenwerk) gingen we naar de kerk. Het was een bijzondere, actieve en zeer luidruchtige aangelegenheid, aangezien er veel gezongen, gedanst en gepreekt werd (hierbij schreeuwde of zong men veelal versterkt door microfoons). Gedurende de dienst werden Lisa, Murat en ik allemaal een paar keer naar voren geroepen om hallo te zeggen en te vertellen over hoe wij geloofden, en verder mochten we mee dansen en zingen zoveel als we wilden. Ik deed dat dan ook met volle teugen en op een gegeven moment begeleidde Perez mij zelfs naar voren. Hier was het 'koor' bestaande uit zijn gemiddeld 10-jarige pleegkinderen aan het dansen en toen ik hier tussen geplaatst werd,danste ik vervolgens vrolijk mee (laten we zeggen, dat probeerde ik, al glurend naar de danspasjes en ze zo goed mogelijk copieerend, hahaha). 'Dieuwke doet altijd alles', was wat Perez later rondvertelde, en ik kon er wel om lachen!

De laatste week van mijn stage begon met mijn verjaardag. Ondanks dat ik niet veel had gepland (we hadden de dag ervoor een taartje gegeten ter ere van mijn 24ste en we zouden nog een keer naar de bioscoop gaan), maar toch was de dag vol leuke verrassingen. Eerst had mijn huisgenootje Lisa de woonkamer versierd met vlaggetjes en een cadeautje. Super lief! En nog leuker omdat ik het niet had aan zien komen :-) Vervolgens werd ik vanuit drie verschillende continenten toegezongen: eerst onderweg naar mijn werk door mijn ouders (vanuit Nederland), later via skype op het bureau door Perez (vanuit California), en daarna onderweg naar Kiboga waar we die dag heen ging door mijn collega's/ en platform members hier in Africa. 's Avonds,toen we aten in een lokaal restaurantje, liepen er twee even weg en kwamen toen zingend binnen met een wit, groen en paars, kei-hard met een suikerlaag bedekt, taartje met een kaarsje erop binnen. Het was een bijzondere verjaardag!

De rest van de laatste week en nog wat dagen na mijn stage besteede ik geheel aan mijn stageverslag. Ik moest namelijk opeens veel eerder mijn concept inleveren, dus moest opeens hard aan de bak. Nu is alles dan echt af en zie ik uit naar mijn welverdiende vakantie met Tom in Tanzania. Het wordt vast super, maar ook daar zal ik nog wel wat over laten horen ;-)

Nu wens ik iedereen thuis ook een hele fijne vakantie! en tot over al weer minder dan een maandje!

Liefs en weer bedankt voor de leuke reacties!
Dieuwke