t leven in Kampala:Nieuwe studenten&1ste keer ziek

Daar ben ik weer met een nieuwe blog na een hele tijd niets te hebben laten horen. Het gaat nog steeds goed hier en het is ondertussen een stuk drukker geworden in de studentenhuizen van IITA. Ook ben ik ondertussen ook bevorderd tot de ‘huis-moeder/manager’ van de studentenhuizen; Zelfs de baas verwijst alle nieuwe studenten die vragen of ze nog in het studentenhuis erbij passen vol vertrouwen naar mij door. Hahaha, waar een stagiare al niet nuttig voor kan zijn ;-)

Vlak voordat het weekend na mijn vorige blog begon (het weekend van 10mei) besloot ik dat ik toch wel klaar was met de kakkerlakken in mijn huisje die ik nu bijna elke nacht en avond onverwacht ergens tegenkwam in de badkamer of in mijn wastafel. Ik ben dan wel een stuk stoerder geworden op dat gebied en zet ze ook zonder pardon naar buiten, maar toch blijf ik er in eerste instantie steeds van schrikken… Na de situatie uit te hebben gelegd op het bureau, werd er voor de volgende dag iemand gestuurd die kon sprayen tegen de kakkerlakken. En inderdaad, de volgende ochtend om 9 uur stond een van de chauffeurs voor de deur en niet lang daarna (toen ik alle mijn spullen had ingepakt in zakken) trok hij een dikke plastic overal aan, deed een gasmasker op en ging hij met een soort gasfles los in mijn huisje. Ik voelde meteen dat het gas op mijn ogen en keel sloeg, dus ik maakte dat ik wegkwam.
Gelukkig had ik die dag een andere leuke afspraak: kijken bij de wedstrijd van het locale volleybalteam. Voor we die kant op gingen, liep ik bij een van de meiden thuis langs en daar aangekomen bleek dat we eerst voor de hele groep van 30 man gingen koken. Leuk joh, koken in een locale keuken! Oftewel, tussen twee huisjes, net onder het afdakje op een klein rond barbeque-achtig kolenvuurtje en een paar hele grote pannen. Ik stelde meteen voor meet e helpen en werd gebombaardeerd tot ‘chef-aardappels-schillen’. Ik genoot van het moment, van de efficientie waarmee de andere meiden te werk gingen, de vrolijke sfeer en grapjes die tijdens het koken de overhand hadden en vooral ook het inkijkje in het normale leven wat me zo gegund werd. Na een tijdje ging het ook regenen, maar dat mocht de pret niet drukken.. Gewoon lekker doorgaan (onder mijn paraplu) en zo warden de pannen automatisch afgewassen via het regenwater wat van de daken stroomde. Ideaal!
Na het koken deden we alles in grote bakken en reden in de auto naar het wedstrijdveld. Hier was ondanks dat het al 3uur geleden begonnen had moeten zijn, nog niets gebeurd vanwege de regen en de scheidsrechters die veel te laat waren komen opdagen.. Tja, dat heb je hier wel vaker ;-)
De rest van de dag keek ik lekker naar het volleybalteam dat indrukwekkkend hoge sprongen maakte tijdens hun spel en was verder aan het baby-sitten op twee van de dochtertjes van een van de meiden, die mij zonder pardon in de armen gedrukt waren. Na het volleyballen aten we samen onze lunch (al was het al 16uur) en na nog even te zijn blijven hangen gingen we terug naar huis.

De zondag erna begon ik rustig aan en ging halverwege de middag nog even per matatu naar het centrum, ik wilde hier wel eens wat rondkijken. In deze locale taxi raakte ik in gesprek met twee vrouwen die het maar vreemd vonden dat ik geen concreet doel had waar ik heen wilde en zich blijkbaar zorgen over mij maakte. Een van hen besloot mij daarom maar ‘de weg te gaan wijzen’, al wist ik dus zelf niet waarheen.. Hahaha het werd een spontane rondleiding van bijna 2,5uur al was wat we zagen niet heel erg bijzonder. Ik vond het toch erg leuk hoezeer deze jonge vrouw zich over mij ontfermde.

In de week die volgde gebeurde niet veel bijzonders, ik bleef op de office van IITA en deed een soort literatuurstudie. Wel kwamen tegen het einde van de week de drie studenten die al enkele weken in het veld zaten terug thuis en ook kwam er een nieuw Nederlands meisje, waar ik bij gebrek aan kamers vanaf dat moment een kamer mee deel. Het klikte gelukkig goed, dus dat was fijn! Al blijft het natuurlijk een beetje krapjes soms..

In het weekend leidde ik Lisa, zoals het Nederlandse meisje heette wat rond en de tweede dag ging ik weer een poging doen het centrum te bezoeken. Ik wilde erg graag een mooie lap stof kopen, al wist ik niet precies waar dat te doen. Op goed geluk dan maar!
Onderweg vroeg een klerenmaker om advies waar ik heen moest en stapte toen weer in een Matatu. Wederom raakte ik onderweg in gesprek en wederom stelde een jonge vrouw mij voor om me wel even naar mijn plaats van bestemming te begeleiden! Wat een behulpzame mensen hier zeg, wauw! Dit keer kwam ik ook snel aan waar ik wilde zijn en na die tijd liep ik nog een tijdje op mijn dooie gemak rond; genietend van de tijd die ik had, de chaos om me heen, de behulpzame sfeer als ik iets vroeg en de prachtig kleuren van de stoffen. Wel dacht ik eerst constant dat mensen mijn naam zeiden, totdat ik ontdekte dat ze gewoon met een heel raar accent vroegen of ik binnen wilde komen: ‘diejuw kam’ klonk het meer dan ‘You come’, wat ik vermoedde dat ze probeerden te zeggen.. Aan het einde van de middag was ik wel wat moe geworden van zeker 100x zeggen ‘Hello, I’m fine, thank you. I just want to look’ en ik besloot terug te gaan. Het was een geslaagde dag!

De week erna was veel intensiever, omdat er een Turkse PhD student uit Wageningen deze kant op was gekomen die op bijna hetzelfde onderwerp als ik met mijn stage focust. We hadden da nook constant gesprekken over wat we zagen, hadden bedacht en hoe we over dingen dachten. Het was erg interessant, maar ook wel vermoeiend. Daarnaast gingen we dinsdagmiddag t/m woensdagavond laat naar een plaats 3uur rijden van Kampala. Dit was een uitgelezen kans om wat meer van de omgeving te zien en wauw wat was dat mooi! Uitgestrekte, heuvelachtige velden met helder groene en donkergroene bomen en struiken en zo nu en dan een kudde koeien met enorme horens. Dit was echt nog ongerepte natuur pal langs de weg. Aangekomen in het andere district (Kiboga) gingen we langs twee boeren van ons project en bij de laatste bleven we eten. ‘s Avonds sliepen we in een locale Motel en de volgende dag hadden we een bijeenkomst daar.
Donderdag was vervolgens ook een drukke dag die geheel gevuld was met een workshop en die de studenten afsloten met een avondje dansen in club ‘Boda-boda’, waar elke donderdagavond een salsa-avond is. Ik was diep onder de indruk van hoe men hier danste, en waagde me pas na een tijdje op de dansvloer. Er ontstond toen een kring waarin om de beurt mensen naar het midden gingen al seen soort dansbattle, waarbij de energie van deze danser zichtbaar op de groep oversloeg en nog meer en uitgesprokener dansen tot gevolg had. Bijzonder joh! En ik mocht gewoon meedoen, en dat leek zelfs gewaardeerd te worden.
Het weekend erna moest ik echt even bijkomen van de week, maar dat plan liep uiteindelijk in de soep toen alle studenten zaterdagavond onverwacht werden uitgenodigd om wat te gaan drinken in een cocktail bar. Het was erg gezellig, maar hoogstwaarschijnlijk was er iets mis met de drankjes, want na drie drankjes werd ik ter plekke al niet goed en de dag erna waren ook de andere twee studenten die de ‘gin-gin’ cocktail hadden gedronken ziek. Ik was er het ergste aan toe, maar bleek later ook het snelste weer genezen, al duurde het nog tot het avondeten de dag erna totdat ik niet meer misselijke krampen had bij alles wat ik at, dronk of deed... Nou, geen cocktails of rare drankjes voor mij meer hier, je weet maar nooit! Al blijft het toch merkwaardig dat ik juist nu, in een redelijk sjieke bar, waarschijnlijk iets verkeerds heb binnengekregen terwijl ik van al het lokale eten bij het volleybalteam en de boer thuis helemaal niets heb gekregen. Naja, that’s life, you never know!

Tot volgende keer weer!
Liefs Dieuwke