Met Tom naar Tanzania en dan terug naar Nederland

Hallo allemaal,

Wederom na een lange tijd niets te hebben laten horen, is hier weer eens een berichtje uit Afrika. Na mijn stage in Kampala ben ik eerst met Tom naar Tanzania geweest. Dit was erg leuk, erg intensief en zo nu en dan erg onverwacht…

We zijn op safari geweest naar Lake Manyara en de Ngorongoro crater, waar we veel wilde dieren hebben gezien, maar vooral ook genoten van de prachtige natuur en de wind door je haren wanneer je je hoofd boven het dak van de safari auto uitsteekt. Vervolgens zijn we met een bus naar Dar es Salaam gegaan – volgens de verkopers was het een ‘luxury bus’, maar wat ons betreft was de hitte, het vele stilstaan onderweg en met je knieën tegen de stoel voor je gedrukt zitten, toch niet echt luxueus te noemen... Hoe dan ook, we kwamen aan in Dar es Salaam, en na een kort rondje door deze duidelijk verwesterde stad met grote kantoren en gladde asfaltwegen, gingen we per ferry naar Zanzibar. Ook deze ferry vroeg even opletten, want toen we richting de haven liepen, werden we meteen aangesproken door een man die ferry kaartjes zou verkopen. We gingen zijn kantoor binnen en legden onze plannen uit. Hij verzekerde ons ervan dat we nu en meteen een kaartje voor heen én terug moesten kopen, omdat de kaartjes anders wel eens op konden zijn. Even dachten Tom en ik ‘dat moet dan maar’, maar bij mij werd deze gedachte meteen gevolgd door alarmbellen en een wantrouwig gevoel.. Waarom was deze man zo happig om ons de kaartjes te verkopen als zo toch bijna uitverkocht waren? En waarom wilde hij zo graag dat we kaartjes voor heen én terug kochten? Er klopte hier iets niet… Met een smoes van ‘we moeten eerst even pinnen’ gingen we snel weer naar buiten. Buiten aangekomen keek ik in de Lonely planet en zag dat er voor de ferry kaartjes slechts één officieel kantoor was, de rest van de hele boulevard was gevuld met ‘nep kantoren’ die je enkel probeerde op te lichten! Iets opgelucht dat we de man niet hadden geloofd, gingen we dus door naar het ‘echte kantoor’, waar een ongeïnteresseerde vrouw achter de balie ons de kaartjes verkocht. ‘Graag of niet, en als het niet wordt: ophoepelen’ leek ze uit te stralen, en ondanks deze onvriendelijke houding, vond ik dit een bevestiging dat dit het ‘echte’ kantoor moest zijn. Hihi
En zo kwamen Tom en ik toch veilig aan op Zanzibar. Hier keken we eerst onze ogen uit in het ‘1001 nacht’/’fata morgana’ achtige Stone Town, met zijn smalle steegjes met zwart geblakerde muren en loshangende elektriciteitskabels, afgewisseld door sierlijk gepunte kozijnen zonder ramen en prachtige uitkijkjes naar het strand. Vervolgens reisden we met een lokale bus – een dala dala – door naar het oosten van het eiland. De dala dala was een soort mini-bus met een half open laadbak/achterkant, die helemaal vol met mensen werd gestouwd. Het was een hele ervaring, en en enorm contrast met onze eindbestemming, die prachtig mooi en praktisch verlaten leek. We vonden een gezellig rasta guesthouse en besloten hier de rest van de week te blijven. Het was heerlijk relaxen: we genoten elke ochtend van een ‘beautiful breakfast’ op het strand wat er inderdaad prachtig uitzag, bezochten een bos met aapjes en deden een dolfijnen tour. Dit laatste was een uitdagend en bonkend tripje met een klein bootje over de onstuimige golven van de Indische oceaan totdat we bij een groep dolfijnen aankwamen waar we het water in konden springen.
Na een week genieten hier op Jambiani, gingen we op weg terug, wederom per afgeladen dala dala naar Stone Town, toen per ferry naar Dar es Salaam en toen per bus naar Mushi (ditmaal letten we goed op dat we wel echt een luxiory bus hadden en inderdaad het was vele malen sneller en confortabeller). In Mushi, onze laatste bestemming, genoten we van het uitzicht op de Kilimanjaro, kochten nog wat souvenirs en vervolgende per vliegtuig onze weg terug naar huis...